Με κάπαρη, με ρίγανη, με μέντα και θυμάρι!

Πώς αλλιώς να ονομάσεις έναν άνθρωπο με τέτοια διάθεση, παρά πικάντικο και αρωματικό. Έναν άνθρωπο που, σαν δοχείο, χώρεσε μέσα στη μουσική και στους στίχους του μια άλλη Ελλάδα. Όχι αυτή που δείχνει η τηλεόραση. Την άλλη. Μέσα στο καταφύγιο με το όνομα "Θανάσης Παπακωνσταντίνου" άραξε πολύς κόσμος να πάρει ανάσα. Να περάσει αυτή η καταιγίδα που βρέχει ξεφτίλα και πλαστικό. Χώρεσαν αυτοί που σιχάθηκαν να ακούνε να τραγουδούν τον έρωτα άθλια, αλλά και αυτοί που βαρέθηκαν να ακούν τραγούδια μόνο για τον έρωτα. Μπήκαν ανακουφισμένοι οι άνθρώποι που έχουν όνειρα και όραμα. Αυτοί που ακόμα θέλουν μια καλύτερη οπτική της ζωής. Αυτοί που λατρεύουν την Ελληνική (και όχι μόνο) φύση και την Ελληνική παράδοση. Και γύρω γύρω είκόνες και τοπία., οι εκδρομές στην ύπαιθρο, το γλέντι στις ταβέρνες, οι αυλές των παλιών Ελληνικών σπιτιών, η καταχνιά των βουνών της οροσειράς της Πίνδου.....
           Πάτησε πάνω σε άλλους μεγάλους... τον Παπάζογλου, τον Περίδη και τον Μάλαμα, ακόμα και τις Τρύπες, που προετοίμασαν το έδαφος "βγάζοντας το φίδι από την τρύπα". Όχι ίσως μουσικά αλλά επηρεασμένος από τον τσαμπουκά τους, πήγε βήματα παραπέρα.
           Τον στεφανώνει το γεγονός ότι τα τραγούδια του τα τραγουδουν πολλοί. Είναι πιο πιθανό να ακούσεις τραγούδια του ζωντανά από άλλους, παρά από τον ίδιο. Μουσικά έχει 3 περιόδους. Στη πρώτη ("Αγία νοσταλγία", "Στην Ανδομέδα και στη Γη", "Της αγάπης γερακάρης" και "Τα λάφυρα") επικρατεί η ελληνική παραδοσιακή μουσική, η ανατολίτικη φολκ και έθνικ, ακόμα και τα ρεμπέτικα. Στη δεύτερη (Ο βραχνός προφήτης", "Αγρύπνια" και "Η βροχή από κάτω") υπάρχει πολύς πειραματισμός. Τα Ηπειρώτικα πολυφωνικά και τα ρεμπέτικα μπλέκονται μερακλήδικα με τη ροκ και τη τζαζ. Σε πολλά σημεία αυτών των δίσκων έχεις την εντύπωση ότι ακούς κάποιο soundtrack. Για την τρίτη περίοδο μπορώ να πω μόνο ότι είναι απολαυστική μιας και δεν έχει τελειώσει ακόμη.
          "Ο ελάχιστος εαυτός",δέκατος δίσκος-2011, νομίζω θα αρέσει σε όσους άρεσε ο "η βροχή από κάτω". Το παρακάτω τραγούδι, "Ομίχλη", είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου. Μιλάει για το ληστή Μπαμπάνη, ο οποίος έκλεβε χρήματα από πλουσίους και προίκιζε της ανύπαντρες φτωχές γυναίκες. Κατά τα άλλα μια χαρά πετσόκοβε και έσφαζε.
           O Θανάσης μάλλον μισεί την τηλεόραση, δεν "βγαίνει" ποτέ στο γυαλί, αλλά υπάρχει ενά καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ, το "Στα κέρατα του ταύρου". Κατεβάστε το και δείτε το.

           Η φωτογραφία παραπάνω είναι του φωτογράφου "της κατοχής" Κώστα Μπαλάφα.