Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού. (Όχι του δικού μου)

1994...χειμώνας, το walkman να παίζει Sodom - Better of dead και εγώ να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τους στίχους μανιασμένα. Χτυπάει το κουδούνι και φυσικά δεν δίνω σημασία γιατί δεν ακούω και επειδή το volume είναι στο τέρμα. Ανοίγει η μαμά και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μαζί με τον φίλο μου τον "πόντικα". Ο έν λόγω 12χρονος "πόντικας" έχει ένα σατανικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στην μάπα του. Ενώ η μαμά προσπαθεί να αποτρέψει τον Πετράκη (τον μικρότερο μου αδερφό) να καταπιεί ένα κομμάτι Lego, ο "πόντικας" μου λέει ότι πρέπει να πάμε σπίτι του γιατί έχει μια φοβερή βιντεο-κασσέτα που πρέπει να δούμε και οι τρείς. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνω έξω με το walkman στα χέρια, ο "πόντικας" σκουντουφλάει απο την βιασύνη του και ο Πετράκης έχει καβαντζωσει την δόση του από Lego στην τσέπη του. Κλείνει η πόρτα, ανοίγει άλλη πόρτα, οι γονείς του "πόντικα" μας καλοσωρίζουν με χαμόγελο αγιογραφίας και με τα πολλά μας "μπάζουν" στο σαλόνι με θέρμη που αρμόζει σε άτομο που έχει κυριευτεί απο ανίερες δυνάμεις και πρέπει οπωσδήποτε να υποστεί θεραπεία με merenda και σταυρουδάκια. Ο κύριος Χ, αξιαγάπητος άνθρωπος, εστιάζει το βλέμμα του στο walkman μου και χαμογελά με κατανόηση όντας σίγουρος ότι μετά την προβολή το walkman (μαζί με το περιεχόμενο) θα καταλήξει να κάνει παρέα με τα κοτσύφια στο διπλανό χωράφι. Το κουμπί του play στο βίντεο έρχεται σε επαφή με το δάχτυλο του κυρίου Χ και η ενέργεια που διαχέεται στο δωμάτιο, αποτέλεσμα του "θεο(προσ)ποιητού οργασμού" του κυρίου Χ, μας εναγκαλίζει με στοργή και ελπίδα. Η προβολή ξεκινάει...

ΣΕΙΡΗΝΕΣ