Saint Vitus - Lillie F-65 (2012)

1. Let Them Fall
2. The Bleeding Ground
3. Vertigo
4. Blessed Night
5. The Waste Of Time
6. Dependence
7. Withdrawal


Με τους doomlords Saint Vitus δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός. Είναι απο αυτά τα συγκροτήματα που γουστάρω απο παλιά, που μαζι με τους Candlemass και Solitude Aeturnus (ντάξ' βασικά οι sabbath και το ethereal mirror) με έχωσαν στα αργόσυρτα μονοπάτια του doom. Νά'μαστε λοιπόν εν έτη 2012, που επέστρεψαν με τούτο το δισκάκι καμμιά 15αριά και βάλε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία Die Healing του ΄95.
  Όλα τα συστατικά που αγάπησα στους SAINT VITUS, όλα αυτά τα χρόνια ειναι παρόντα, οπότε για εμένα, αυτή η μπάντα μπορεί να ξανακάτσει στον θρόνο της και όλες οι νέες doom και καλά (έχω περισότερο όγκο και από τριαξονική νταλίκα) μπάντες μπορούν να πάνε να κρυφτούν!! Ναι ναι κύριοι. Τo doom όπως το έμαθα εγώ ΔΕΝ βασίζεται σε "όμπωω!! άκου φίλε wall of sound γκρεμίζονται τα έπιπλα στο σπίτι" καταστάσεις (αν και πολλές φορές δεν είναι άσχημο αυτό), αλλά σε αργόσυρτες κλαψίαρικες κιθάρες που τις νιώθεις στο πέτσι σου και κάνουν την τρίχα σου να σηκώνεται ... Με σούπερ όγκο ή χωρίς ... ή το νιώθεις ή δεν σε αγγίζει καν ...
  Κομμάτια όπως το The Bleeding Ground, Blessed Night, The waste of time φέρουν αξιοπρεπέστατα την σφραγίδα της μπάντας, με ριφφάρες και την κλασσική φωνή του Wino να συνοδεύει πόνο. Το μόνο κομμάτι που εμένα με ξενέρωσε, ειναι το τελευταίο Withdrawal που στην θέση του θα μπορόυσε να μπεί ένα πιο "κανονικό" κομμάτι, αλλά όπως είπαμε περί ορέξεως... Σε τούτο το δισκάκι θα ικανοποιήσουν όλους τους κολλημένους οπαδούς τους. ΔΕΝ ξανά ανακαλύπτουν τον τροχό και τον ήχο του doom (δεν ξέρω?θα έπρεπε?) και το θέμα είναι τόσο απλό όσο και τα μαθηματικά. 1 + 1 κάνει 2.. Αυτό θέλουμε απο αυτούς, αυτό γουστάρουμε, αυτό μας δίνουν! Ολα τα άλλα..
  Στα συν η μικρή διάρκεια του δίσκου, που δεν κουράζει και δεν μπορώ να καταλάβω όλον τον κόσμο που γκρινίαζει λες και δεν έχουν ξανακούσει ποτέ δίσκο vitus στην ζωή τους... ΠΟΤΕ δεν είχαν μεγάλης διάρκειας δίσκους και ούτε τώρα θα ήθελα να σπάσουν το σερί με έναν δίσκο γεμάτο φίλλερς.
  Μεγάλο ρισπέκτ να δώσω και στον Dave Chandler, αφού η μπάντα είναι ουσιαστικά δική του, γράφοντας τόσα χρόνια σχεδόν αποκλειστικά όλα τα κομμάτια των δίσκων (όπως και στο φετινό), ενώ σχεδόν κανένας δεν τον αναφέρει, αφού όλα τα φώτα πέφτουν στον έναν και μοναδικό Wino...

Dave "θα μπορoύσα να παίξω στο Sons Of Anarchy" Chandler

εδω